Vormen van rouw nader uitgelegd

Rouw is eigenlijk een reactie op een verlies. Dit verlies kan allerlei vormen hebben. Het overlijden van een dierbare is een ingrijpend verlies, maar denk ook aan bijvoorbeeld:

Wat de reden ook is om te gaan scheiden, het zorgt voor verschillende emoties. Er kan opluchting zijn, verdriet, pijn, onzekerheid. Zeer verwarrende emoties en ze vliegen vaak door elkaar. Het zorgt sowieso voor een verandering. Je neemt afscheid van je leven in die relatie. Je zal verder leren gaan zonder de ander. Er kunnen ook gevoelens van schuld en schaamte ontstaan. Een gevoel wie ben ik, nu zo zonder de ander. Praktische veranderingen zijn aan de orde, die voor grote onzekerheid kunnen zorgen zoals andere huisvesting en hoe gaat het financieel?

Wanneer er kinderen bij betrokken zijn zullen ook hun levens veranderen en zullen ook hun emoties erbij komen. Je zal de kinderen niet te veel willen belasten met je eigen emoties, je ziet de pijn van je kinderen, er zal een verandering komen in waar de kinderen verblijven. De pijn om ook je kinderen vaker te moeten missen.

Afscheid van het oude leven, vorm zien te geven aan het nieuwe leven, dit is ook een vorm van rouw.

Het verlies van een geliefd huisdier kan zwaar vallen. De aanwezigheid, de warmte en de liefde die je ontving van het huisdier word gemist. Een huisdier kan een volwaardig lid van het gezin zijn en rouw is dan ook een normale reactie als het huisdier overlijdt.
Het wordt stiller in huis, de verzorging voor het dier valt weg, het loopje buiten met de hond is er niet meer. Het zal een behoorlijke impact hebben op het dagelijkse leven.

Werk is vaak meer dan alleen inkomsten op je bankrekening. Je werk kan identiteitsbepalend zijn. Hierdoor gebeurd er wat met je zelfbeeld. Vragen die kunnen gaan spelen als; Wie ben ik nog zonder dit werk? Waarom overkomt mij dit? Was ik dan niet goed in mijn werk? Onzekerheid op financieel gebied en zoeken naar ander werk. Dit kan een rouwproces met zich mee brengen.

De grote wens, het beeld wat al gemaakt is. Je bent hierdoor al ouders voor het kindje zich daadwerkelijk aankondigt. Vaak een intense periode van jaren proberen, medische stappen, wel of niet over persoonlijke grenzen heen gaan, alles voor dat ene doel. Het gevoel van falen, verlies van identiteit, onzekerheid. Het verschil hoe je als man en vrouw hierin kan staan. De verbinding, de verwijdering. Het grote gemis wat niet zichtbaar is voor de buitenwereld. Altijd dat gemis, wat de rest van je leven met je meegroeit.

Een kind hebben met een verstandelijke beperking, leven met een lichamelijke of psychische chronische aandoening, een dierbare met een verslaving, (groot)ouders die hun kinderen niet meer zien, je kind afstaan voor adoptie, een vermissing.
Niet iedereen ziet dit verdriet als rouw, waardoor nogal eens het verdriet verkeerd wordt ingeschat en behandeld. Chronische rouw is namelijk niet hetzelfde als pathologische rouw. Hierdoor ontstaat soms een verkeerd beeld.
Het is een verlies zonder einde. Waar d.m.v. erkenning en de juiste ondersteuning helpend kan zijn.

Het verliezen van een (beginnende) zwangerschap, een afbreking van de zwangerschap, een stil geboorte, het overlijden van je baby, het overlijden van je kind.
Als ouder hoor je niet je kind te overleven.
Er zijn bij het sterven van een baby, (jong) kind nog weinig herinneringen gemaakt. Dit maakt het zo beperkt waarop terug gekeken kan worden. Het overleden kind groeit mee in je toekomst. De buitenwereld ziet dit niet. De omgeving zal hierdoor ook minder over het babytje of kindje praten want er vallen geen herinneringen op te halen. Dit kan het verdriet extra eenzaam en moeilijk maken. Je rouwt over je kind die je veel te kort hebt mogen leren kennen.
Een gevoel van falen en schuldgevoel kan bij de ouders ontstaan, omdat je als ouder ten allen tijde het kindje hadden willen beschermen en behoeden.
Wanneer er binnen het gezin nog andere kinderen zijn vragen die ook om aandacht en moet je hen ook begeleiden bij hun rouwproces. Het is zoeken in hoeveel verdriet laat je aan hun zien, waarin betrek je ze, hoe ga je weer mee in hun dagelijkse dingen. 

Iedereen rouwt op een eigen manier.
Ben je iemand die alles rationeel bekijkt of een echt gevoelsmens?
Neem je de tijd, durf je erin te duiken of vliegt het je aan en vlucht je?
Opvoeding en cultuur spelen mee.
Tevens is er ook nog een groot verschil tussen hoe mannen en vrouwen rouwen. Dit kan voor veel verwarring, wrijving en verwijdering leiden bijvoorbeeld binnen een relatie waarbij men hetzelfde verlies overkomt en beide dit op een andere manier beleven en op een eigen andere manier rouwt.